100 Dagen

Op vrijdag 5 januari 2024 was het 100 dagen geleden dat we de voordeur van ons huis achter ons dicht trokken en naar Schiphol werden gebracht met onze backpacks. En nu zitten we alweer 3 maanden in Sri Lanka en elke dag is het nog steeds even heerlijk als de eerste dag.
Nog geen moment spijt gehad van onze beslissing. Wel af en toe moeilijke momenten, maar over het algemeen hebben we het helemaal naar onze zin. En natuurlijk we zijn ook nog niet echt aan het backpacken; het is meer verblijven in Sri Lanka. We hebben de hoogtepunten van Sri Lanka al gezien in onze 2 eerdere bezoeken toen we met een tuktuk de wegen van Sri Lanka onveilig maakten.

Hier in Ambalangoda vinden we onze rust aan het strand aan de zuidkant van het dorp. Er zijn hier wel toeristen maar het is niet zo druk als aan de noordzijde of zoals in Hikkaduwa of Galle. Het is nu ook meer beleven van Sri Lanka, inkopen doen bij lokale bedrijfjes, niet elke dag uit eten in een toeristisch restaurant maar gewoon hier op ons balkon/terras. Hier komen meer locals dan toeristen en doordat je niet na 2 of 3 dagen weg bent wordt je ook herkend.
Op ons scootertje rijden we om de dag naar de supermarkt voor onze boodschappen en even naar de beershop voor een voorraadje bier. Heel af en toe rijden we naar een tempel, en een bezoek aan een natural swimming pool en waterval staat ook nog op het programma. Heel veel meer doen we op dit moment niet, en we genieten er met volle teugen van.
We hebben zo weinig stress dat Monita die in Nederland nog rustig 3 kwartier wakker lag alvorens in slaap te vallen het hier nog geen 5 minuten volhoudt om wakker te blijven.
Druk maken om geld is niet nodig, je hebt hier snel te veel geld. Het leven is hier simpel zowel als goedkoop voor ons en zou nog stukken goedkoper kunnen als het echt zou moeten. Met minder dan 1500 euro per maand rondkomen, alles inclusief, is best betaalbaar en levert ons geen stress op. En geen stress om gasprijzen of welke prijzen dan ook is ook wel prettig. In Sri Lanka zijn de meeste boodschappen sinds 1 januari met 18% in prijs gestegen. Maar 18% van weinig is heel weinig, althans voor ons dan.

Ons eetpatroon is natuurlijk ook anders geworden. Zo eten we zo goed als geen rund of varkensvlees meer. We eten veel meer vis en kippenvlees maar per maaltijd weer minder dan in Nederland. We gebruiken meer olie voor het bakken, eten rijst en noodles en zo af en toe roti of naan. Wel blijven we ons Europees ontbijt in ere houden, toast met gebakken eitjes, een peperworstje, vruchtensap en natuurlijk ons bakkie koffie. De overtollige kilo’s verdwijnen langzaam zonder er iets voor te doen.
Had ik in Nederland veel last van eelt aan de voetzolen dat is hier helemaal verdwenen en laatst was mijn voetzool aan het vervellen. Wij lopen hier de hele dag op flipflops of blote voeten. Schoenen of sandalen hebben we al weken niet meer aan gehad. Die laatste zijn ook erg onhandig omdat het hier de gewoonte is om je schoenen uit te doen bij het betreden van woningen of kleine winkeltjes. Mijn teennagels zijn weer gezond. De hardnekkige kalknagels zijn verdwenen zonder dat je met allerlei chemicalien je nagels moet behandelen. Gewoon door je voeten lucht en vooral licht te geven, UV is de grootste vijand voor elke schimmel.
Het warme en meestal zonnige weer maakt dat je de hele dag buiten bent, zelfs met regen is het warm genoeg om buiten te blijven maar wel onder een afdak natuurlijk. De temperatuur hier aan de kust ligt ergens tussen de 27 en 32 graden, dag en nacht. Einde van de middag of vroeg in de avond kan het wel eens onweren. Ook s’nachts zijn we wel eens wakker geworden van een heftige regenbui maar last hebben we er niet van. Wij hoeven ook niets, we hebben langer dan de 2 of 3 weken die de meeste toeristen hebben. Voor ons maakt het niet uit dat we een dag niet weg kunnen door minder goed weer. Daarnaast we zijn niet van suiker en met een regen poncho kom je ook wel ergens.

En dan natuurlijk de vraag, hebben we er goed aan gedaan om te gaan. Hebben we de juiste beslissing genomen om alles te verkopen, persoonlijke spullen op te slaan en met ieder een 14 kg zware backpack te vertrekken? Gaan we dit nog lang volhouden of willen we weer snel terug naar Nederland?
We hebben inmiddels voor dit jaar al een aantal afspraken staan, jawel toch afspraken in de agenda. In maart vliegen we naar Maleisie en daar komt een oud collega van Monita ook naar toe, samen trekken we dan 2 weken met elkaar op. Areanne en Jordy met onze 2 kleinkinderen komen ons 2 weken vergezellen in Maleisie. Jaive en Nynke willen graag in november/december naar Thailand komen. Vrienden van ons komen in oktober naar Thailand, mijn broer en schoonzus en mijn zwager hebben plannen voor Zuidoost Azie, en zo zullen er wellicht nog meer komen.
Dus we kunnen dit jaar niet eens naar Nederland, gaat niet passen in onze agenda. Argh stress!!!

We zijn heel erg blij met onze keuze en we hopen dit nog lang vol te mogen houden. Wat het allemaal nog gaat brengen weten we ook niet. We zijn beiden gezond en het is betaalbaar. We hebben genoeg, of zelfs te veel, aan die 14 kg in de rugzak. We hebben genoeg aan een kleine oppervlakte om in te slapen, leven doen we nu buiten. In plaats van een dikke motor of grote auto rijden we op een gehuurd scootertje (125cc). In plaats van een leren bank zitten en hangen we op een houten stoel of strandbed. Geen luxe keuken maar een klein keukentje die je deelt met anderen. En al die andere spullen die we weg gedaan hebben blijken helemaal niet nodig te zijn. We missen ze niet, geen flatscreen aan de wand, geen espressomachine in de keuken.
We kijken elkaar aan en vragen aan elkaar, verveel jij je ook? Ja ik verveel me ook. Wat ga je er aan doen? Vandaag niets, jij? Ik ook niet…

Goede keuze, en we lachen naar elkaar, love you!