Motor toeren in Noord Thailand.

Weerzien in Chiang Mai.

We zijn vanuit Penang naar Chiang Mai in Noord Thailand gevlogen. We moesten over Kuala Lumpur vliegen, dat is wel wat om maar tijd hebben we toch genoeg. De vluchten verliepen rustig en redelijk op tijd. En met alleen cabine bagage verliep het voor ons ook erg makkelijk. We hadden al ingecheckt en hoefden dus geen bagage in te checken. Gewoon meteen door de security en naar de gate voor het vliegtuig. In Kuala Lumpur moesten we wel door de douane maar ook dat verliep vlot.
Op Chiang Mai aangekomen een Grab taxi besteld en met een korte rit zaten we midden in het oude centrum van Chiang Mai in het hotel. Ook hier op het vliegveld natuurlijk weer allerlei touristtraps, het kost je geen grote bedragen en het is ook geen oplichting. Het is gewoon “leuk” om te zien hoe mensen hun geld proberen te verdienen aan toerisme en vooral aan de naïviteit (ignorance) van een toerist. Zo stond er een dame met een bordje ,taxi 150 Bath. Zelfs iets goedkoper dan een Grab taxi. Wat ze er niet bij vertellen is dat je op een houten bankje in een songthaew komt te zitten. Die normaal 30 tot 60 Bath pp kost en die je met 10 anderen deelt. Dan is het nog maar afwachten wanneer jij wordt gedropt bij je hotel. Toch weer mooi verdient 😉 Wij hebben gewoon voor 180 Bath een privé Grab taxi genomen. Makkelijk, comfortabel en snel. En dat voor 30 Bath extra, uhh 0,75 Euro.
Bij de AIS mobile shop in Chiang Mai een sim-only kaartje aangeschaft en een prepaid package. Dan heb je voor de helft van een tourist package waar men op de vluchthavens mee leuren (tourist trap) een goed mobile abonnement. Wij hadden zelf de sim kaartjes nog van onze trip naar Koh Lipe, voor onze vrienden moesten we die nog even aanschaffen.
Een paar uur later kwamen onze vrienden uit Nederland aan en hebben we na een flinke knuffel een heerlijk terrasje opgezocht bij de Tha Phae gate voor een lekker koud drankje.
In de avond wilden we graag naar een foodcourt waar we al vaker zijn geweest de afgelopen jaren. Onderweg lopend er naar toe bleek al snel dat er flink wat schade is ontstaan door de overstromingen van de laatste tijd. Veel winkels waren dicht en werden met hogedruk schoongespoten. Huisraad lag langs de weg en diverse foodcourts waren gesloten door de opgelopen schade.

We wisten wel dat er problemen waren geweest in en rond Chiang Mai. Maar we wisten niet hoe groot de schade was. Ook de foodcourt waar wij heen wilden was door waterschade gesloten. Op het pleintje voor de foodcourt waren nog wel een paar hawkers actief. Dus toch lekker gegeten.

Scooters huren.

De volgende dag na een heerlijk ontbijt in een leuk restaurantje hebben we bij Billy Tour 2 kleine scooters (125cc) gehuurd om daarmee in Chiang Mai rond te rijden. Voor onze toer willen we graag wat grotere scooters, zo’n 300+ cc. We gaan de bergen in en moeten ook wat bepakking kwijt. Dus een beetje power en comfort is wel zeer gewenst.
We zijn een paar verhuurders afgereden en kwamen uiteindelijk bij Cat Motors terecht. Daar konden we tegen de beste prijs een prachtige nieuwe Honda Forza 350 huren. Deze motorscooter heeft een grote ruimte onder de body seat en achterop ook nog een ruime topkoffer. Perfect voor onze plannen. De volgende dag na weer een lekker ontbijt de kleine scooters ingeleverd en met een songthaew terug naar Cat Motors. Daar de papieren geregeld, goede helmen uitgezocht en toen met de motorscooters Chiang Mai in. Dat is wel even wennen. Het zijn geen motoren maar het zijn ook geen scooters van 125cc waar je normaal op rijdt. Je went er gelukkig wel snel aan en na een stuk rijden ging het allemaal best vlot.

De motortocht door Noord Thailand.

De volgende dag hebben we onze bagage in en op de motorscooter gebonden en zijn we vertrokken. Onze vrienden hadden 2 grote koffers bij zich en die kunnen niet mee. Deze konden ze in het hotel achterlaten en hebben wat spullen over gepakt in 1 van onze backpacks.

Onder de seat past 1 backpack (35ltr) en onze kleding paste in de topkoffer. Geen bagage dus tussen de benen of op je rug, voldoende ruimte dus.

Onze eerste dag zou ons in de richting van Lampang brengen. We hebben geen idee hoe de staat van de weg is. Of hoe hard we kunnen rijden of hoe druk het onderweg is.
Snel kwamen we er achter dat er de nodige achterstand is in het onderhoud van de wegen. Het zware verkeer, slecht onderhoud en waarschijnlijk ook weersinvloeden zorgen voor soms zeer slechte wegen. Het is soms ronduit gevaarlijk, als bestuurder heb je eigenlijk geen moment tijd om van de omgeving te genieten. Je bent constant bezig met het schouwen van de weg, ontwijken van diepe gaten en gevaarlijke sporen in de weg. Dat komt dan nog bovenop het verkeer dat ook zijn eigen regels heeft en waar je in het begin zeer aan moet wennen.
Het verkeer was gelukkig redelijk rustig, de meeste wegen breed en naast de genoemde uitdagingen goed begaanbaar.
Onderweg kom je meer dan voldoende plekken tegen om even te stoppen. Of het nu een 7-eleven is voor vers water of een kleine warung voor wat eten, er is voldoende te vinden. De omgeving is prachtig en hoewel je niet in de bergen rijdt zijn er toch voldoende mooie vergezichten.

Het echte Thailand.

Onze route bracht ons via Lampang (dag 1), naar Changwat Phrae (dag 2) naar Changwat Pha Yao (dag 3). De wegen waren redelijk begaanbaar, het verkeer was rustig en de motorscooters reden prima. We konden al prima met ze overweg. De billetjes van sommigen van ons werden inmiddels wel wat beurs en men begon wat meer moeite te krijgen met op en afstappen. Omdat het nog laagseizoen is kunnen we een hotel uitzoeken wanneer we genoeg gereden hadden.
In elke stad is er wel een walkingstreet waar je bij lokale hawkers kunt genieten van heerlijk streetfood. De prijzen liggen hier wel heel anders dan in de populaire toeristen plaatsen. Dat men het voor dat weinige geld kan maken is onbegrijpelijk. Heerlijke fried rice gerechten, noodle gerechten, soepen, sate’s, werkelijk alles van het varken en kip (van het varken wordt niets weggegooid en van de kippen alleen de veren), en de beroemde Noord Thaise worsten natuurlijk.

Alles smaakt voortreffelijk en is werkelijk spotgoedkoop. Okay, je eet dan of wandelend uit een plastic zakje of je zit op een plastic krukje aan een klein tafeltje langs de weg met je papieren bordje en weggooi chopsticks. Maar ook dat is dan weer de charme van deze streetfood markten. Voor ons is het altijd weer een feest.

En gelukkig hebben we Google Translate zodat we de menukaarten ook voor ons leesbaar kunnen maken. Want zoals al opgemerkt, erg veel buitenlandse toeristen ziet men hier niet en alles is in het Thais.

En van die prachtige Thaise script maken wij helemaal niets.

Het is wat dit gedeelte van Thailand ons zo aantrekt. De vriendelijke mensen, behulpzaam en oprecht. Het heerlijke eten en het zeer simpele leven. Dit is het echte Thailand. Het land van de glimlach op z’n best.

Wordt het rijden of glijden in Changwat Pha Yao.

Vanuit Changwat Pha Yao wilden via een ritje om het meer phayao heen, richting Chiang Rai. Dat was een kleine vergissing. De rit begon prachtig, via een klein dorpje bereikte we de weg die om het meer heen loopt. De weg is niet breed maar zeer begaanbaar en de natuur was werkelijk prachtig. Een mooie rit slingerend om het meer heen, om van te genieten. Totdat we op meer dan de helft geconfronteerd werden met een modderpoel. Wat zeg ik, poel? Er was gewoon een deel van de weg verdwenen en door werkzaamheden en werkverkeer veranderd in een grote modder bende. We konden ons er nog redelijk doorheen worstelen maar werden al snel een tweede en zelfs een derde keer geconfronteerd met deze ellende. En elke keer leek het een nog grotere bende te zijn. En bij de derde keer hadden we echt heel veel moeite om er door heen te komen. Het lukte wel, maar de lol was er inmiddels wel vanaf. Een man die daar ook was, vertelde ons dat we een zijweg konden nemen zodat we om deze modderwegen heen konden rijden en de grote weg naar Chiang Rai konden nemen. Dat hebben we dan ook maar gedaan, we waren klaar met glijden en wilden weer gewoon rijden.

De motorscooters zagen er ook niet meer uit. Grote klonten klei zaten onder en aan de scooters en het profiel van de banden was helemaal gevuld met klei.

Het was een zware beproeving om met de grote motorscooters door de modder te ploegen zonder om te vallen.
Zonder verdere problemen zijn we in Chiang Rai gekomen en hebben een leuke plek gevonden om even een paar dagen bij te komen. Het is een uitdagende en vermoeiende rit geweest.

Op weg naar de bergen van Thailand.

Nadat we weer waren bijgekomen en opgeknapt van een verkoudheid stapten we weer op de motorscooters en gingen we op weg naar Chiang Dao.

Deze rit brengt ons naar de uitlopen van de bergen van Noord Thailand. En tijdens deze rit werden we dan ook geconfronteerd met de gevolgen van de zware regenvallen in de bergen.
Overal waren landverschuivingen geweest, grote en veel kleinere. Overal lag modder op de weg.

Soms waren er hele gaten onder het asfalt ontstaan door het wegspoelen van de klei.
Het moet in de weken voor ons één grote ellende zijn geweest. Bomen over de weg, huizen weggeslagen, delen van de wegen onbegaanbaar of gewoon verdwenen.

Soms begon het te regenen waardoor de wegen glad werden door de klei die nog altijd op de wegen lag. Het was te doen maar we hadden als onze rijervaring nodig om de route goed af te leggen. Zonder grote problemen kwamen we dan ook aan op onze bestemming in Chiang Dao waar we 2 dagen zijn gebleven.
We vervolgende onze weg via de 107 naar de 1095. De 1095 is voor motorrijders een prachtige en uitdagende weg. De weg heeft 1864 bochten en loopt door tot Mae Hong Son, vandaar de naam de Mae Hong Son loop. We hebben de eerste 776 bochten naar Pai genomen, een hele leuke rit. Maar ook nu weer veel schade aan de weg en gevolgen van de landslides. Dus ook hier weer goed oppassen en niet hard rijden. We hadden deze rit al vaker gereden, maar het verveelt nooit. Pai is een bijzonder layback dorpje waar een hippie lifestyle heerst. Inmiddels begint er wel een kleine moslim groep zich te roeren en probeert drank en cannabis te verbannen in de walking street, niet dat iemand zich er iets van aantrekt. Ook zie je inmiddels veel weedshops in Pai. Cannabis is legaal in Thailand en kan dus openlijk verkocht en gebruikt worden. Importeren is echter nog steeds een groot misdrijf en kan je jaren celstraf kosten.
Ook hier weer op de walkingstreet genoten van het streetfood. Wel een stuk duurder, maar Pai is dan ook onder de jongeren zeer populair. Vanwege de avontuurlijke rit er naar toe en de relaxte vibe die er heerst.
Er zijn genoeg mensen die er voor langere tijd blijven hangen, of zelfs helemaal niet meer weggaan.

De Mae Hong Son loop

Na 2 dagen Pai zijn we weer verder gaan rijden over de 1095. Veel heel veel bochten, prachtige viewpoints, prachtige natuur.

Wel weer veel schade onderweg. Niet alleen door aardverschuivingen maar ook hier door slecht onderhoud en zwaar vrachtverkeer. Aan het eind van de 1095 zijn we via de 127 naar de 108 gereden om deze verder te volgen. Deze weg loopt uiteindelijk via Doi Inthanon naar Chiang Mai, maar dat kost nog wel een paar dagen. We hebben overnacht in Mae La Noi, in een resort met huisjes in de rijstvelden.

Heerlijk rustig en met weer een prachtig uitzicht. Ook nog lekker kunnen afkoelen en uitrusten in een flink zwembad. Midden in de rijstvelden!

Het eten in het restaurant van het resort was wel een uitdaging. Het was puur lokaal en geen enkele richtlijn voor toeristen over hoe en wat. En ook personeel dat Engels niet machtig was. Zelf koos ik voor de veilige kippensoep die op de kaart stond. De andere hadden toch wat minder veilig gekozen.

De “fried chicken tendon” waren dus gefrituurde kippenpezen. Heerlijk lang kauwen maar niet weg te krijgen. De gekozen varkensribbetjes waren klein gehakt en ook gefrituurd, anders dan we in gedachten hadden.

Ach zo leer je weer eens wat. De kosten zijn het niet dus zo een fout kun je best maken.
De kippensoep was in elk geval erg lekker en meer dan voldoende.
Na een goede nachtrust en een ontbijt stapten we weer op de motorscooters om onze toer te vervolgen. We blijven de 108 volgen richting Mae Sariang. En ook nu weer een mooie weg, wel minder uitdagend maar nog steeds in de bergen met mooie vergezichten. We maakten er vandaag niet een hele lange dag van. Op weer een leuk resort hebben we weer heerlijk in een zwembad gelegen en in de avond natuurlijk weer opzoek naar die heerlijke foodmarkten. Deze keer een mooie markt om een meertje heen. Erg gezellig en niet toeristisch. Dat maakt het voor ons dus weer extra bijzonder.

De Doi Inthanon Challange

De volgende dag op de motor verder over de 108 richting Doi Inthanon. Dat is met 2565 meter de hoogste berg van Thailand. Het plan is om de 108 af te rijden tot aan de 1088 en die dan richting Doi Inthanon te volgen. De wegen 108 en de 1088 zijn redelijk goede wegen en zonder al te grote uitdagingen prima te rijden. Je rijdt langs het Op Luang National park en dan naar de Doi Inthanon National park. Het is dus weer genieten van de natuur en vergezichten. Je klimt wel langzaam steeds hoger en de bochten worden steeds scherper. Bij Mae Chaem moet je dan de 1192 pakken richting de peak van Doi Inthanon. Dat is wel een flinke uitdaging met twee motorscooters, vol bepakt en met passagier. We hadden het echt zwaar en ook voor de passagiers was het niet even makkelijk. De haarspeldbochten volgden elkaar snel op en waar soms zeer stijl.
Er zijn in de bergen van Thailand eigenlijk vier gevaren. Ten eerste de slechte staat van de wegen zelf. Grote gaten en scheuren in het asfalt, soms meer dan 30 cm diep. Je moet als bestuurder constant de weg in de gaten houden. Een kleine vergissing en je ligt gelijk op het asfalt. Ten tweede heb je te maken met de gladheid van de wegen. Door de afgevallen blaadjes, afgebroken takken en de klei op de wegen maken het soms glijbanen. Ten derde, de uitdaging van de weg. Je wordt constant uitgedaagd om nog harder te rijden, nog sneller door de bocht te gaan. Nog sneller naar beneden of juist omhoog. Probeer die uitdaging maar eens te weerstaan. Zeker de jongere en onervaren rijder zal veel moeite hebben om veilig te blijven rijden. De aantrekkingskracht van het asfalt is sterk, en vaak te sterk. Jongeren met bandage om hun benen en armen in een dorpje laten zien hoe gevaarlijk het kan zijn. De jongeren met hersenletsel zie je niet meer op straat. Die liggen, als ze geluk hebben, in het ziekenhuis.

Hillbilly’s van Noord Thailand.

Maar het grootste gevaar komt van de lokale hillbilly’s die met hun grote 4×4 pickups, met een enorme vaart de bergen doorkruisen. Ze volgen niet (altijd) hun eigen baanvak maar maken dankbaar gebruik van de gehele breedte van de weg. Doorgetrokken streep of niet. Vlak voor de bocht inhalen, bochten afsnijden en een bizarre snelheid. Alsof ze helemaal alleen op de weg rijden en er geen tegenliggers bestaan. En als er toch een tegenligger aankomt drukken ze je met scooter/motor en al de berm in. Het zijn de gevaarlijkste weggebruikers van Noord Thailand en veroorzaken vele dodelijke ongelukken. Zelf zitten ze in een redelijk veilige 4×4 pickup trucks. Hoewel ze soms top zwaar zijn afgeladen met goederen en dus zelf ook groot gevaar lopen. Maar de vele jonge buitenlandse scooter en motorrijders zijn vaak de dupe en overleven een botsing zelden. De Thaise regering laat niet veel los over de dodelijke ongevallen met toeristen uit angst dat dit nadelige gevolgen heeft voor het toerisme. Een goed artikel over het gevaar van scooter rijden in Thailand vind je hier. Geeft je te denken.
Het zijn natuurlijk vooral de jonge toeristen die met hun scooters de rit van hun leven willen maken. Het is werkelijk een prachtige rit en het kan ook de (laatste) rit van je leven worden. Het is heel begrijpelijk dat jongeren deze rit of de rit naar Pai willen rijden. Maar de jeugdige overmoed maak het wel heel erg gevaarlijk. En de scooter verhuurder zal het een worst zijn of je een motorrijbewijs hebt of niet.
De politie controleert wel op het Internationaal rijbewijs en je krijgt dan een boete als je die niet hebt. Wel contant betalen aub! En dan mag je weer verder rijden. Oh, je boete is wel een paar dagen geldig. Dus als je weer aangehouden wordt laat je de reeds gekregen boete zien. Je mag dan weer verder zonder te nog een keer te betalen. Ook weer iets om over na te denken.

Adrenaline op Doi Inthanon

Tijdens de rit naar boven verloor onze vrienden de aansluiting. Je moet uiteindelijk in je eigen tempo zo een uitdagende weg rijden. Je moet je niet laten leiden door de ander, gewoon veilig op je eigen manier en tempo. We stopten dan ook even om op onze vrienden te wachten. Niet veel later zagen we ze al aankomen en wilden we weer opstappen. Echter ze stopten al en voordat ik wat kon zeggen zag ik ineens onze vrienden omvallen. Daar waar men de voet wilde neerzetten was helemaal niets. Geen weg alleen een gat. En met het gewicht van de motor, inclusief bagage en passagier, was er geen houden meer aan.
Er was wat schade aan de motorscooter, wat diepe krassen aan de zijkant. Onze vrienden hadden beiden wonden, bij de bestuurder een enorme ei van de bloeduitstorting op de elleboog. En bij de passagier was de motorscooter deels op haar voet terecht gekomen. De schrik zat er wel flink in en dus hebben we alles maar op de standaard gezet. En even de tijd genomen om de adrenaline uit het lichaam te laten verdwijnen. Dit was dan wel meteen het einde voor deze dag natuurlijk. We zijn omgekeerd en terug naar beneden gereden. In Mae Chaem, het eerste dorp, hebben we een hotel gezocht en rust genomen. Even bijkomen van de schrik en de wonden verzorgen. En goed drinken en lekker eten doet natuurlijk ook wonderen.

Werkzaamheden bij Chiang Mai.

De volgende dag weer de motorscooters gestart voor het laatste deel van onze tocht. De weg naar Chiang Mai. We hadden 2 keuzes, of helemaal terug rijden naar de 108 of toch weer de 1192 door Doi Inthanon National park rijden. We waren goed uitgerust en we hebben toch maar de kortere rit gekozen. Het maakt niet heel veel uit welke weg je neemt, uitdagingen zijn er altijd. We zijn rustig aan, naar het Nationaal park gereden en hebben we aan het eind de 108 naar Chiang Mai weer opgepakt.
De 108 heeft ook weer haar uitdagingen, wegwerkzaamheden. De weg heeft zwaar te lijden onder het vele zware vrachtverkeer van en naar Chiang Mai. Hele grote scheuren en sporen in het asfalt, gaten zo groot als putdeksels en soms gewoon een heel stuk weg verdwenen. Daardoor wordt er ook nog veel gewerkt aan de weg. En dan krijg je te maken met de Thaise veiligheid op de weg. Die is er niet, geen afzettingen of waarschuwingen. Hooguit een mannetje ergens langs de weg die zwaaiend met een stok met rode zakdoek eraan, vliegen staat te verjagen. Ook de door de werkzaamheden veroorzaakte vervuiling in de vorm van stenen, grind en stukken asfalt en soms olie, wordt niet opgeruimd. Men schraapt al een heel stuk van het asfalt weg voordat men deze weer gaat herstellen. Dus dan rij je op zand en grind. Het is dus weer een nieuwe soort van uitdaging om veilig op je eindbestemming te komen. Gelukkig hadden we inmiddels al ruime ervaring met de Thaise gevaren, maar het blijft een uitdaging. Veilig en wel reden we aan het begin van de middag al het centrum van Chiang Mai binnen.
En dus opzoek naar dat terrasje waar we begonnen zijn. Snel dat grote koude glas bier bestellen, wat zal die lekker smaken.
We hebben een geweldige toer gehad, met uitdagingen, verrassingen, leuke momenten en een ongelukje. Het is zeker geen tocht voor beginners en onervaren rijders. De ervaring is uniek en de herinneringen zijn prachtig.

De toer zit er op. Proost!

De aftermath.

Na nog eens drie dagen in Chiang Mai te zijn geweest zat de vakantie van onze vrienden er op. En dus werd het tijd voor vertrek. Op het vliegveld van Chiang Mai na een bak koffie en een appelflap hebben we afscheid genomen van onze vrienden. Zij hadden een vlucht naar Bangkok Suvarnabhumi (BKK) om de volgende dag naar Amsterdam te vliegen. En wij moesten naar Bangkok Don Mueang (DMK). We zouden dan nog een nacht verblijven in Bangkok om vervolgens de volgende dag naar Penang terug te vliegen. De vlucht naar DMK verliep voor ons prima, weinig vertraging. Voor onze vrienden was het anders. Die kwamen pas ruim 5 uur later in hun hotel aan. En dat voor een vlucht van één uurtje, maar dat is nu eenmaal Azie. Hou rekening met alles en maak geen strakke planning. Er is niemand die zich aan jouw planning houdt, en dus jij ook niet.
Wij hadden een hotel geboekt op loop afstand van DMK, het bleek een pracht hotel te zijn. Alleen de prijzen in de kleine bar waren absurd hoog. Ach, 7-eleven brengt dan uitkomst.

In de avond zijn we op een paar 100 meter nog lekker wezen in eten in een kleine warung. En waar men een biertje tegen normale prijzen verkoopt.
Ook weer heerlijk en over de prijs zullen we het niet hebben. Dat wordt gewoon saai.

De volgende dag na het ontbijt de rugzakken gepakt en terug gewandeld naar DMK vliegveld. Ingecheckt waren we al en ruimbagage hebben we niet. Dus op je gemak wandelen door de security, en deze keer wel door douane, naar de gate. De procedures bij de Thaise douane zijn enorm aangepast en geautomatiseerd. Een visum hebben we ook niet meer nodig, dus ook nog eens goedkoper. Dat betekend een hele verbetering in vergelijking met enkele jaren terug waar je soms uren in de rij stond.
De vlucht verliep snel en al snel zagen we Penang, en zelfs Batu Ferrenghi, liggen. De landing verliep vlot en we liepen naar de douane, en toen ontstond er een chaos. Er bleken ineens meerdere internationale vliegtuigen in korte tijd te zijn geland. En al die honderden mensen, niet inwoners van Maleisië, moesten door de douane. Wij werden al bij de gate tegengehouden, vaste inwoners mochten wel doorlopen. En zoals dat gaat in Azië, enige verklaring voor het oponthoud wordt niet gegeven. Dat geeft bij velen toch erg veel onrust.

Toen we eindelijk de gate mochten verlaten werden we een eind verderop verrast door de echte chaos, een verstopping in de keten. Een mensenmassa die door een paar douaniers (hooguit 5) verwerkt moesten worden.

De procedure is je paspoort controleren, een gezichtsscan maken en vingerafdrukken in scannen. En als laatste dan een lege pagina zoeken en een stempel zetten. Dat gebeurd voor iedere buitenlander die naar binnen wil. Normaal is dat geen probleem en op KLIA bijvoorbeeld staan automatische scanners. Die procedure is sneller en niet afhankelijk van personeel. Voor sommige mensen bleek de procedure toch erg ingewikkeld te zijn. En dan schiet het niet echt op.
Onze vlucht heeft één uur en 10 minuten geduurd, voordat we Penang Airport konden verlaten duurde het nog eens ruim 1,5 uur. Wat een ellende, en de douaniers nemen ook gewoon hun pauzes, mensen die wachten of niet. Tja, dat is ook Azie.. neem het maar gewoon zoals het is. Je kunt het niet veranderen en mopperen helpt ook niet. Dus rustig wachten en op je telefoon een spelletje spelen. Er komt een moment en dan ben je ook aan de beurt.

Een grab taxi besteld en door het verkeer van George Town naar ons appartement. De route die onze chauffeur nam was wel wat vreemd. Maar we dachten daar verder niet over na. We waren nog even gestopt in Tanjung Bundah, bij de hillside foodcourt. We hadden wel even trek en wilden na thuiskomst niet meer weg. Daar viel ons op dat meer dan de helft van de hawkers gesloten waren. Wij begrepen niet waarom en dachten dat de foodcourt achteruit liep en dus hawkers wegliepen.
Maar nee hoor, hebben wij weer. Op de dag dat wij zo nodig moesten terug komen op Penang, 31 oktober, is er het belangrijkste feest van de Hindu’s, Deepavali of Divali! De hindu lichtjesfestival, overal lichtjes. Het lijkt net op kerst in Nederland :). Alle hindu’s waren dus vrij, en dat 4 á 5 dagen lang. Het was absurd druk op Penang waar veel hindu’s leven. En heel veel hindu’s waren naar Penang gekomen om dit feest samen met familie en vrienden te vieren.

Vanaf de Astaka Hillside foodcourt tot aan Pantai Miami, waar ons appartement staat, was het één lange file. En dan duurt de rit ineens geen 8 minuten zoals normaal maar bijna 3 kwartier. En dan ben je nog blij dat het vrijdagmiddag gebed, in de floating Mosque, al geweest is.

Ach we zitten in een auto met airco en voor de ritprijs maakt het niets uit. Dus maar weer verder op je telefoon spelletje spelen.
Oh nee! Batterij leeg!

Onze fotoalbum van de toer vind je hier!

En nog wat ritsstatistieken voor de liefhebber.