Monita en ik zijn inmiddels gestopt met werken; het zit er op. Ik heb mijn laptop en smartphone bij mijn werkgever ingeleverd en afscheid genomen van mijn collega’s. Met een vreemd gevoel van vrijheid in de trein naar huis, voor de laatste keer van je werk naar huis.
Ook Monita heeft haar laatste werkdag erop zitten. Geen wekker meer voor haar, geen klanten meer aan de telefoon, en geen lunch meer met de collega’s. Na een laatste keer prettig weekend en naar huis, dat was het dan.
Een vreemd gevoel wanneer je dan na het weekend samen op de bank zit, we hoeven niet meer naar ons werk. We kijken elkaar aan en lachen, maar wel wat onwennig. Het zal wennen zijn, we zullen een ander ritme moeten gaan opbouwen maar we hebben nog geen idee hoe of wat.
Voorlopig zijn we nog bezig met de voorbereidingen, ontspullen is het werkwoord van de afgelopen en komende tijd. Zoals iedereen zijn ook wij verwoeste verzamelaars. Van onbelangrijke spullen die nog goed zijn en dus zonde om weg te gooien, tot prullaria van geen financiële waarde maar voor ons onbetaalbaar omdat daar herinneringen en dus emoties aan vastzitten.
Maar we moeten ontspullen dus gaan we samen nog eens langs al die herinneringen van ons leven samen, momenten van vreugde en verdriet van de afgelopen 42 jaar. Waar kunnen we alsnog afstand van doen en waarvan is dat onmogelijk. Als ons het te moeilijk wordt leggen we het in een doos waarvan we zeggen dat onze kinderen het dan maar tzt moeten weggooien, wij kunnen het niet.
Onze kledingkasten zijn bijna leeg, winterkleding hebben we niet meer. De verzameling schoenen is er inmiddels ook niet meer, verkocht, weggegeven en soms alsnog weggegooid.
Ik heb de laatste klussen aan het huis gedaan, de koivijver is er niet meer. De karpers hebben een prachtig nieuw huis gekregen bij een nicht van Monita. Het gat van de vijver is met 8 kuub zand dichtgegooid en alleen de contouren van een nieuw grind oppervlakte geven aan waar eens de vijver heeft gelegen.
De schuur is leeg, dat schroefje wat ik misschien kon gebruiken, het stukje hard hout wat zonde was om weg te doen, meters aan verlengkabels, snoeren en elektriciteitsdraad, computer onderdelen uit de vorige eeuw en nog veel meer rommel is inmiddels bij HVC ingeleverd.
De kozijnen nog maar even geschilderd, na 35 jaar toch maar een lamp aan de schuur gehangen en er voor gezorgd dat de schuur na 20 jaar ook weer op slot kan. Slaapkamers leeg gehaald en alles wat we echt niet kunnen bewaren of wat voor anderen niet bruikbaar is weggedaan
We hadden nog zoveel tijd om ons voor te bereiden maar blijken toch in tijdnood te geraken. Zo weinig tijd zoveel te doen.
Er komen nog genoeg momenten van een laatste keer. Een laatste keer met je brothers en sisters van de motorclub in een pack rijden, een laatste keer naar een festival, een laatste bezoek aan je favoriete club/restaurant. Een laatste keer op bezoek bij vrienden, familie en straks een laatste hug en kus van je kinderen en kleinkinderen. Maar ook een definitief laatste afscheid van Monita’s broer, overleden met 57 jaar. Dat afscheid was zwaar, heel zwaar, maar maakt ons ook weer sterk in onze keuze. We hebben John beloofd er alles uit te halen wat we kunnen, dus deze reis is ook voor hem. Nu moeten we het doen, nu kan het nog, nu hebben we de mogelijkheid.
Natuurlijk gaan we velen weer zien en knuffelen, maar het voelt gewoon erg vreemd en we beginnen de spanning te voelen. We gaan het echt doen, we gaan echt, weRgoing.
De vliegticket is binnen, de datum en tijd en het eerste verblijf is bekend. Er is nog zoveel te doen, nog zoveel laatste keren en nog zo weinig tijd.