We zitten alweer ruim 2 weken in Negombo en het bevalt ons prima. Doordat we vaak wandelen en op de motorscooter door de stad rijden beginnen we ook onze weg te vinden in Negombo. We hebben onze winkeltjes en de betere restaurantjes ontdekt, we weten waar we heen willen en hoe we er moeten komen. Alles is dus eigenlijk alweer een beetje een routine aan het worden. We zijn ook niet aan het backpacken zoals voorheen, toen bleven we hooguit 2 a 3 dagen op 1 plek hangen, nu zitten we een maand in Negombo en dat is toch wel even anders.
Inmiddels hebben we onze motorscooter voor 5 maanden gehuurd, de kosten zijn nu ongeveer 3 euro per dag. Dat betekent wel dat als we ons verplaatsen we op de scooter moeten en de backpacks met een tuktuk of taxi moeten laten bezorgen. Dat is hier natuurlijk geen enkel probleem en de kosten zijn het ook weer niet dus dat komt wel goed.
We ontbijten elke ochtend in ons appartement, nemen s’middags een of meerdere pastry’s (samoosa’s) en in de avond gaan we opzoek naar een leuk restaurantje of afhaal restaurant. De toeristen restaurants bezoeken we niet die zijn naar onze zin te duur maar het eten is vooral van veel mindere kwaliteit dan het eten van de lokale restaurantjes. Je moet dan wel even aan je kleding denken, dus even een t-shirt aan in plaats van een tanktop en ook een wat langere broek. Maar het eten is dan wel vele malen smaakvoller en vaak ook vele malen goedkoper.
Wanneer we aan het einde van de middag op ons balkonnetje zitten zien we de vliegende vossen voorbij vliegen en in de bomen duiken opzoek naar wat rijpe vruchten. In de ochtend als we met onze koffie op het balkon zitten horen we de vogels in de bomen hun liederen zingen, soms regent het en dan kan het ook wel flink te keer gaan. Dan zien we het water over de straten stromen en zien we mensen schuilen onder de bomen.
Naast ons balkon zit een fietsen maker, die heeft de hele dag door klanten. Een fiets is hier een veel gebruikte vervoermiddel en die hebben nu eenmaal onderhoud nodig. Dus elke dag zit de man voor zijn huis fietsen te repareren en opknappen. Zijn vrouw komt zo af en toe koffie en wat te eten brengen en vaste klanten nemen wat sterkers te drinken mee, verstopt in een cola flesje want drinken is nog steeds een dingetje hier. Hoewel, de wine and beer shops zijn tegenwoordig van 9 tot 21 uur open en zelfs supermarkten zoals Keels en Foodcity verkopen tegenwoordig gewoon alcohol. Maar nog steeds is op nationale feestdagen de verkoop van alcohol verboden, ook in toeristen restaurants.
Uiteraard gaan we veel naar het strand, zelfs de mensen die van alles verkopen op het strand laten ons inmiddels met rust, ze weten die horen hier en kopen niets.
Op zaterdag en zondag middag genieten we samen met de lokale bewoners van de zee en de zonsondergang die hier vaak magisch mooi is.
We springen in zee, laten ons meevoeren met de hoge golven, drinken en eten wat en genieten van elkaar. Iedereen moet de zee in of je nu wil of niet met alle kleren aan, hele gezinnen, mannen, vrouwen, kinderen, groepjes vrienden en lokale jongeren. In de hoge golven springen en terug het strand op gegooid worden, het lachen van de mensen stijgt boven het geruis van de golven uit. De kraampjes die op het strand staan doen goede zaken, simpele snacks gemaakt van aardappelen, wat ijs en drinken doen het hier altijd goed.
Zo simpel kan plezier zijn, en tegen de tijd dat het donker wordt stappen we allemaal weer in de bus, auto, tuktuk of op de scooter naar huis en komen we volgend weekend weer terug…
Inmiddels hebben we ook de keerzijde leren kennen van ons nieuwe bestaan. Tijdens de voorbereidingen werden we al geconfronteerd met de ziekte en overlijden van de broer van Monita wat ons leerde dat we ook met dit soort moeilijke situaties moeten zien om te gaan. En nu ineens krijgen we slecht nieuws van een dierbare vriendin ook zij gaat nu, met haar gezin, de moeilijke strijd aan tegen een zware ziekte.
En dan wordt je geconfronteerd met de afstand, geen knuffel, niet samen even huilen op de bank, niet even een bezoekje en ook het steunen van je sister en brother in deze voor hun zware periode is dan ineens een uitdaging.
Maar we wisten dat dit zou kunnen gebeuren, we hebben er voor gekozen om toch te gaan en nu gaan we onze stinkende best doen om de steun te zijn voor onze vrienden die zij verdienen. We leven in een periode waar communicatie een stuk makkelijker is en je in principe nooit ver weg bent, maar fysiek ben je er gewoon niet. Daar kun je dan wel even een paar uur wakker van liggen.
We zijn nog altijd blij met onze keuze en we genieten van onze rust en we denken dat we er allebei een leuker mens van worden.