Met de scooter in Katukurunda

Motorscooter

Zoals al eerder genoemd hebben wij voor de tijd in Sri Lanka een motorscooter gehuurd, een witte Demak TRANSTAR 125F  Het is voor Sri Lanka een kleine en een niet veel geziene scooter en er met z’n tweetjes op rijden is niet echt comfortabel maar prima te doen voor de afstanden die wij hier rijden.
Het rijden in Sri Lanka is een avontuur op zich, er zijn ongetwijfeld regels zoals wie heeft voorrang of snelheidsbeperkingen, waar je mag inhalen en waar je mag stoppen, maar wij hebben ze nog niet kunnen ontdekken.
Het is gewoon een chaos voor ons waar we elke dag weer induiken, we starten de motor, zetten een helm op en storten ons in de verkeersstroom . Als je geluk hebt moet je links af, dan kun je dat gewoon doen, naar rechts kijken om te zien of dat wel kan is niet nodig de mensen die van rechts komen moeten maar oppassen. Wil je naar rechts dan heb je een zekere vertrouwen in jezelf nodig, wat moed is ook handig, je stuurt gewoon langzaam je scooter de andere weghelft op en hoopt dan maar dat mensen je zien, de eersten zullen je proberen te ontwijken. Bij dat ontwijken valt er een stukje weg vrij die je vervolgens zelf met je scooter weer opvult, en zo ga je steeds verder totdat men stopt om je dan te laten doorgaan.
Dat zelfde trucje doen je medeweggebruikers natuurlijk ook, dus ook jij moet daar rekening mee houden, het beste is de andere bestuurder volkomen te negeren en zeker niet aankijken en gewoon doorrijden.
Iedereen houdt rekening met jou, dat is anders dan in Europa waar niemand op je let want dat moet je zelf maar doen. Hier rijdt men dus defensief, we letten wel op je en houden er rekening mee dat je soms fouten maakt en als dat gebeurd worden we niet boos wat verbaasd. Zou je in Nederland eens moeten proberen ik denk dat je de straat niet uitkomt zonder ongelukken of je huid vol gescholden. Het is wel even schakelen, zeker de eerste dagen verval je snel in de gewoonte om boos te worden op je medeweggebruiker want dat is een soort tweede natuur van een Europeaan waarvoor geldt dat hij/zij de beste bestuurder is en alle andere bestuurders zijn sukkels die eerst maar eens hun rijbewijs moeten halen of een nieuwe bril moeten kopen, etc. etc. etc. .
Verder is het inhalen en ingehaald worden, links of rechts maakt niet uit gewoon waar het kan, parkeer net waar je wil, midden op straat je auto stil zetten om even met een kennis te praten en je scooter,fiets, tuktuk of wat je ook rijdt volladen met vracht, zolang het nog kan rijden mag het of in elk geval we doen het. Met z’n 5 op 1 scooter, een tweepersoons bed vervoeren op je fiets(en meerdere keren zien gebeuren ook), en een tuktuk volgooien met aardappelen, het maakt allemaal niet uit, langzaam rijden met je auto langs alle kraampjes op de weg… het kan allemaal, eigenlijk kan alles totdat het fout gaat, dan kon het niet. Indien iemand rijles nodig heeft wordt er een A4tje achterop het voertuig geplakt met de rode letter L, de leerling neemt plaats achter het stuur en de “leraar” neemt plaats op de bijrijdersstoel. Een paar minuten later wordt er al deelgenomen aan het verkeer, zeg het met maximaal 20km per uur en zoveel mogelijk links van de weg. Ik geef het je te doen, zowel als leerling als leraar, ik begin er echt niet aan, gekkenwerk.

Dat allemaal geschreven te hebben moet er nog wel een uitzondering beschreven worden, dat zijn de buschauffeurs. We hebben in Sri Lanka 2 soorten busdiensten, de staatsbussen die een rode kleur hebben en de particulieren buschauffeurs die een opzichtige blauwe bus hebben. Beiden houden zich niet aan de regel, ik let op je, eigenlijk houden die zich aan geen enkele regel als die er al zouden zijn. Luid toeterend en op de andere weghelft inhalend scheuren of eigenlijk racen ze door Sri Lanka waarbij de rode bus nog het minst gevaarlijk is maar toch nog steeds levensgevaarlijk. Iedere keer als de buschauffeur op zijn gaspedaal trapt komt er een grote zwarte rookwolk uit die je zicht compleet ontneemt.
Als een buschauffeur een bus voor hem ziet rijden krijgt hij een soort Verstappen complex, het gaspedaal kent dan nog maar 1 stand, vol intrappen. Of men nu op de weg tussen 2 dorpen rijdt of midden in een drukke centrum het pedaal raakt het ijzer van de vloer, de grote zwarte walmen hangen als een donkere mist in het dorp en luid toeterend wordt de voorganger ingehaald en keert de rust enigszins terug tot de volgende bus in zicht is of de bus die men ingehaald heeft ook wel zin heeft in een race. Het is onverantwoord zoals deze mensen zich gedragen op de weg, compleet niets ontziend vechten voor elke klant die langs de weg staat, vol in de remmen, luid toeteren, met lichten seinen, inhalen maar te vroeg weer invoegen, tegenliggers het gras in jagen… complete waanzin.
Wanneer we na zo een rustig ritje van onze scooter stappen hebben we een mooie donkere huidskleur en dorst, maar niet van de zon of de hitte. De roet van het verkeer zit in alle onze huid poriën en natuurlijk ook in onze keel en neus, dus dat gaan we eerst even spoelen waar ik persoonlijk niet zoveel problemen mee heb.

Zwembad

Op een van onze ritjes zijn we opzoek gegaan naar een waterval hier in de buurt van katukurunda, de Thudugala waterfall, het zou vanaf ons appartement ongeveer een half uurtje rijden vandaan zijn, de bergen in. Dus dat zou dan, nadat we de 2 dorpen gepasseerd zijn, een rustige rit worden, weinig verkeer en veel natuur en de bergen in, kan niet anders dan een leuke middag worden.
Op de scooter kan ik de smartphone niet aan het stuur vastmaken dus Monita is mijn navigator, en nadat we de landweg zijn opgereden zou het nog wel even duren voor we een afslag moeten nemen dus de smartphone wordt maar even opgeborgen. Het is een prachtige weg naar boven door verschillende estates heen, rubber en thee plantages, en heerlijk rustig rijden. Zo vergeet je natuurlijk snel dat we eigenlijk moesten afslaan en nadat we een dorpje naderde begon ons dat ook wel te dagen. Smartphone te voorschijn gehaald en de route opgezocht er er bleken 2 routes te zijn, we besloten niet terug te rijden maar om een D-tour te nemen. Dus door het dorpje heen waar we natuurlijk door de lokale bevolking werden na gestaard, er komen hier ook niet elke dag een stelletje blanke toeristen op de Demak scooter door het dorp heen rijden. We werden dan ook vrolijk lachend nagezwaaid, altijd weer leuk, en reden zo weer verder.
Tot we langs de weg een bord zien staan waarop staat dat hier een natuurlijk zwembad moet zijn, de Magical Sapphire Natural Pool, en omdat we wel toe zijn aan wat rust besluiten we het pad naar boven maar te nemen, zwemkleding hebben we meegenomen dus dat komt helemaal goed. Het was vanaf de scooter parkeerplek een paar minuten lopen en we kwamen bij een mooie plek in het bos aan, een kleine zwembad dat gevuld werd door water dat van de bergen naar beneden kwam. Het zwembad was gevuld met een groep mensen die veel plezier hadden in het water, en ook Monita sprong er al snel in, toegekeken door al de mensen die al in het zwembad lagen. Ook ik stapte al snel in het koele, bijna koude, helder water…heerlijk. Een frisse duik in een openluchtzwembad in de natuur…..hoe mooi wil je het hebben. Al snel had Monita contac t met een van de meisjes, 14 jaar en zeer goed engels spreken werd er al snel een heel gesprek aangevangen. Iedereen wilde wel weten wie die twee toeristen waren en de eerste vraag is hier in Sri Lanka altijd, werfrom. En de tweede vraag is dan wergoing….Die twee vragen horen wij al jaren hier in Sri lanka en vandaar ook de naam van deze website… Daarna kwamen natuurlijke alle andere vragen die elke toerist krijgt in het verre buitenland.

Familie

We hadden een hele leuke middag met de mensen die één familie blijken te zijn, broers, zussen en kinderen. Veel gelachen om en met elkaar, met de kleintjes gespeeld en Monita heeft zelfs nog zwemles gegeven. Het was zo gezellig dat we uiteindelijk werden uitgenodigd om te komen lunchen bij een van de mensen thuis en Monita had al toegezegd voor ik goed en wel begreep wat er gezegd werd, ze kent me.
Dus iedereen het water uit, afdrogen en omkleden voor zover nodig, iedereen werd achter in een kleine vrachtwagen geladen en wij stapten op de scooter en reden achter ze aan. We kwamen aan op een kleine boerderijtje, de man had een eerste prijs gewonnen als landbouwer met zijn manier van verbouwen van groenten en kruiden. De familie was er erg trots op en natuurlijk moesten wij het kleine stuk land betreden, eerlijk het zag er prachtig uit. Het huis stelt niet zo veel voor en meubels is zeer beperkt, maar dat is normaal in Sri Lanka. De huizen zijn klein en vaak is de keuken buiten onder een afdak, isolatie kent men hier natuurlijk ook niet met deze temperaturen, de ramen zijn klein en er zit vaak geen glas in. Men heeft ook niet overal binnendeuren maar vaak gordijnen in het kozijn hangen, en zoals met alles in Sri Lanka wordt er aan onderhoud niet erg veel gedaan.

Maar men weet het wel gezellig te maken, we werden uitgenodigd om wat te eten om vervolgens te gaan zingen en dansen. Na het dansen en zingen en het maken van vele foto’s stapten we weer op de scooter richting appartement met een bijzondere ervaring rijker.
Monita heeft nog vele vriendschapsverzoeken op FB geaccepteerd en ook haar whatsapp werd in de familie rijkelijk gedeeld.
In het appartement hebben we er nog lang over gesproken, dit is een van die dingen waar je op hoopt en dat het dan zo leuk kan worden maakt het erg bijzonder. Wij hebben enorm van deze dag met de familie genoten en we gaan ze zeker nog eens bezoeken.