Whats Up

Bezoek

Via whatsapp komen bij Monita de berichten van de familie uit Wadduwa inmiddels binnen en worden we uitgenodigd om bij het meisje die Monita in het zwembad aansprak op visite te komen. Na kort overleg besloten we de uitnodiging te accepteren dus stapten we enkele dagen later op de scooter om naar haar huis te rijden, een rit van ongeveer 30 minuten.
Na wat zoeken kwamen we aan bij hun bescheiden huisje, klein en zoals normaal in Sri Lanka erg simpel ingericht. De familie leeft met 2 dochters en opa en oma in een 3 kamer woninkje, met een kleine erf. De jongedame zelf was erg zenuwachtig en vond het erg spannend dat wij bij haar thuis op bezoek kwamen, ze was heel erg onder de indruk van ons bezoek en vroeg zich af of hun huis wel goed genoeg was voor ons. Dan komt het wel even binnen bij je, wij vonden het juist een hele eer om op bezoek te mogen komen en hebben er nooit aan gedacht dat het voor haar en haar ouders zo spannend kon zijn. We hebben in elk geval laten weten dat we erg blij waren met de uitnodiging en we hebben een kleine toer gehad in het huisje, een slaapkamer voor opa en oma en een slaapkamer voor de ouders en 2 dochters verder een kleine keuken, badkamer en een soort van woonkamertje.

Moeder en vader hadden eten voor ons gekookt wat uiteraard gegeten diende te worden. Dan valt het op dat wij eten en de familie wacht tot we klaar zijn alvorens zelf te gaan eten. Opa was heel erg onder de indruk dat wij er waren, de stoelen werden letterlijk achter onze kont aangedragen en bij binnenkomst zowel als bij weggaan werd mijn hand als teken van respect tegen zijn voorhoofd gedrukt. Het maakt me nederig en opgelaten te gelijk, waar komt dit vandaan… ik heb er heel veel moeite mee maar de man is nu eenmaal zo opgegroeid en dat heb ik dan maar te accepteren, maar ongemakkelijk is het wel voor me.
Andere leden van de familie kwamen ook nog even langs want die hadden natuurlijk allang gehoord dat wij op bezoek zouden komen.
Ook lekker met een bootje even het meer op dat achter hun huisje ligt, met de kinderen gespeeld en veel met elkaar gesproken. Vooral de kleine zus hing vreselijk aan Monita, leek wel alsof ze aan elkaar vastgelijmd waren, en had zelfs een knutselwerkje voor haar gemaakt.
Als je dan zo in dat huisje zit en rond kijkt dan vraag je je wel af wat je eigenlijk nodig hebt om te kunnen leven, hier zijn de mensen nog met elkaar bezig. Ze zitten buiten op een stoel, praten met elkaar, buren lopen langs en praten even en de buurtkinderen komen ook even kijken wie die buitenlanders zijn.
Het maakt het allemaal bijzonder gezellig en toen we laat in de avond wegreden hadden we echt een hele leuke en bijzondere middag/avond gehad.

Verjaardag

We werden ook uitgenodigd voor de verjaardag feestje voor Rishana die 15 is geworden, Monita werd erg enthousiast die zag een mogelijkheid om weer eens met ballonnen te werken. Een tante had gezien dat Monita ballondecoraties kon maken en wilde dat eigenlijk ook wel leren dus werd er een afspraak gemaakt. Op de dag van het feestje zouden wij eerst naar de tante gaan om daar wat ballondecoraties te maken en vandaar uit dan naar het huis van Rishana.
Makkelijk gezegd maar nu nog aan ballonnen zien te komen, die zijn hier ook niet overal te verkrijgen. In enkele grotere supermarkten zoals Keels, Cargill of Arpico zijn wel wat versieringen te krijgen maar dat is wel beperkt. Tijdens een van onze ritjes kwamen we langs een wat grotere utility shop waar men werkelijk van alles verkoopt en daar vonden we ook nog de benodigdheden om wat decoraties te maken.
Op de dag zaten we al op tijd op de scooter op weg naar Wadduwa om eerst de ballondecoraties te maken en daarna dus naar het feest zelf.
Het was een hele leuke en bijzondere dag, het maken van de ballondecoraties was gewoon lachen en uiteraard moesten we daar ook weer eten.

Na het eten zijn we op de scooter gestapt en naar het huis van Rishana gereden, Rishana was niet thuis en met de mensen die er wel waren hebben we een kamer, waarschijnlijk de huiskamer, versierd met ballonnen en slingers. Het bevestigen aan de muren was geen probleem, met een roestige hamer werden roestige spijkers in de muur geslagen, verder konden we gewoon de nog bestaande spijkers en schroeven gebruiken.
Het werd in elk geval een gezellige boel en de meid was aangenaam verrast. De hele familie was aanwezig en het werd een zeer gezellige middag/avond, vader had zelfs nog wat bier (8%) in huis gehaald. De ceremonie van het aansnijden van de taart was erg mooi om te zien, de taart werd in kleine partjes gesneden en er werd door Rishana een partje gepakt. Haar vader mocht als eerste een hapje nemen gevolgd door haar moeder en daarna de rest van de familie ook wij werden uitgenodigd voor een hapje.
Na de taart kwam het drinken en het eten en werd er muziek gedraaid, gezongen en gedanst, al met al een hele mooie ervaring voor ons.
Monita krijgt nog bijna elke dag een appje, de eerste zin is Hi en de twee is whats up? ….. We gaan ze binnenkort weer zien.

Uitvaart

De stranden van Paiyagala zijn sterk vervuild en met de stranden in het dorp er boven, Katakurunda, is het niet veel beter gesteld. Maar omdat het wel erg heet is in Sri Lanka wilde we toch wel graag aan het strand kunnen liggen. We vonden tijdens een van onze ritjes een mooi beach restaurant in Bentotta, een dorp een km of 25 verder naar het zuiden. Het restaurant en het strand was leuk en gezellig aangekleed en de prijzen voor drinken en eten vielen bijzonder mee, het gebruik van de strandbedden inclusief een handdoek was 200 roepies. We zijn er dus regelmatig geweest, lekker aan een mooi strand liggen, een heerlijke zee om in te zwemmen en tussen de middag wat te eten, veel meer te wensen was er niet over.

Op een van die ritten ernaar toe zagen we in Bentotta posters hangen van een boeddhist monnik met een datum er bij, dus met google lens even gekeken wat er nu eigenlijk op stond. Bleek het te gaan om een uitvaart voor een overleden monnik uit de tempel van Bentotta, Monita heeft nog even navraag gedaan bij een politieagent die daar aan het werk was zodat we ook wat tijden wisten.
We zagen ook dat op een groot grasveld al voorbereidingen getroffen werden en het leek erop dat het een groot manifestatie zou worden dus we besloten om de uitvaart ceremonie te gaan bezoeken.
De rouwkleur in Sri Lanka is wit, net zoals in andere delen van Azië, dus ook wij hadden er voor gezorgd dat we een wit T-shirt en dergelijke aan hadden op de dag zelf.

We waren erg op tijd en hadden onze scooter bij het grote veld geplaatst en liepen vervolgens het dorp door richting de tempel, veel was er nog niet echt te zien maar er klonk wel een stem door de luidsprekers die in het dorp hangen. In een zijstraat van de grote doorgaande weg richting de tempel stond politie klaar om het een en ander te regelen, verkeer werd al tegengehouden om de zijstraat in te gaan. Lopend kon je nog wel de straat in een een eind verder in de buurt van de tempel zagen wij al motoragenten klaar staan om een stoet te begeleiden. Wij hadden op dat moment nog geen idee hoe groot die stoet was, er bleek geen eind aan te komen. Achter de motoren kwam de lijkwagen met de kist op het dak, in de auto zaten diverse mensen die via een luidspreker op het dak gezang lieten horen. Daarachter kwamen vele monniken en andere “belangrijke” mensen gevolgd door leerlingen van diverse boeddhistische scholen, elk met zo’n 100 leerlingen.

De stoet werd bij de hoofdweg even opgehouden wat ons de gelegenheid gaf om langs de stoet naar voren te lopen en alvast vooruit konden lopen naar het grote veld.
Al het verkeer werd gewoon stilgezet in en buiten het dorp, niemand die de motor uitzet natuurlijk, en het was een aardige puinhoop. De stoet zette de weg naar het grote veld voort en liep dwars door het hele dorp heen. Al met al zal het zeker een uur en misschien wel anderhalf uur geduurd hebben voor de stoet het veld bereikte. En al die tijd waren winkeltjes gesloten en stond het verkeer gewoon stil, intussen waren er ook wel wat motoren uitgezet.
Langs het veld hadden zich inmiddels veel belangstellenden opgesteld en ook wij hadden een plekje gevonden om de gehele ceremonie te kunnen bekijken.
Op het veld stonden grote tenten voor de hoogwaardigheidsbekleders en andere belangrijke gasten klaar, een kleinere tent stond klaar waar de kist zou worden opgesteld met daarnaast een tent voor de monniken. Ook de brandstapel was al in gereedheid gebracht en alles was met oranje doeken en slingers versierd.
Helaas speelde het weer niet helemaal mee, al tijdens het oprijden van de stoet op het veld brak een regenbui los die steeds heviger werd. Veel mensen verlieten daarop al het ceremonieveld en ook de toeschouwers begonnen weg te gaan. Ondanks onze meegebrachte regenponcho’s moesten ook wij voortijdig de ceremonie verlaten, en zijn we rustig aan terug naar onze appartement gereden en hebben een bijzondere belevenis als herinnering meegenomen.