Een jaar voorbij.

Donkere wolken boven Pantai Miami, Penang

365 dagen.

Op 27 september j.l. was het precies 365 dagen geleden dat we onze voordeur achter ons dicht maakte en met onze rugzakken op weg gingen naar Schiphol. Met niet meer plannen dan 1 week naar de Malediven en dan 5 maanden Sri Lanka. Inmiddels zijn we 1 jaar verder en zitten we alweer een paar maanden op Penang eiland in Maleisië.

We hebben veel meegemaakt, leuke mensen ontmoet, onszelf en onze relatie leren kennen. We zijn afgekickt van de verslavende stress van Nederland. De druk om te presteren en de druk om mee te moeten doen aan de waan van de dag hebben we niet meer. Iets kopen omdat het mooi(er) is of omdat iedereen het koopt doen we allang niet meer. We hebben ook geen agenda meer, we nemen de dag zoals het komt en weer gaat. De Aziatische stijl van leven neemt bezit van ons doen en laten. We hebben geleerd genoeg te hebben aan veel minder en om meer van elkaar te genieten.

Het was vorig jaar nogal een verandering natuurlijk. Beiden gestopt met werken, het huis leeggehaald en met een rugzak vertrokken. We waren dus echt benieuwd hoe onze relatie daaronder zou ontwikkelen. Dat is dus helemaal goed gegaan. We hebben allebei wat kleine aanpassingsissues gehad, maar dat mag geen naam hebben. Sommige zaken leer je natuurlijk sneller dan andere, maar je verandert.
Ook lichamelijk, ons darmflora heeft zich inmiddels helemaal aangepast aan het Aziatisch eten. Vooral in het begin heeft dat wel voor wat ongemakken gezorgd. Onze huid is natuurlijk ook een stuk donkerder geworden.
Maar de enorme rust en ontspanning is misschien we de grootste winst van onze onderneming.

Het gemis van Nederland.

Het grootste gemis is en blijven de kinderen en kleinkinderen natuurlijk. Hoewel we regelmatig contact hebben met elkaar (bijna dagelijks) blijkt het soms toch moeilijker als dat we misschien willen toegeven.
De kleinkinderen zijn inmiddels pubers en dus zijn het vriendje en vriendinnetje veel belangrijker dan een opa en oma in Maleisië. Begrijpelijk, maar toch.. Als je nog in Nederland zou wonen dan zie je ze soms nog even bij een bezoekje. Nu zie en hoor je ze zo goed als niet, maar we weten dat het goed zit.

Nederland is een goed land om te wonen. De nog “bestaande” maar beperkte zekerheid die je hebt is voor veel mensen belangrijk. De goede en betaalbare scholing die er (nog) is voor je kinderen. De strakke organisatie van het land en de maatschappij kan veel mensen zekerheid bieden. En de welvaart zijn natuurlijk voor velen de redenen om te (willen) wonen in Nederland. Maar zodra dat soort zaken minder belangrijk worden vallen ook de minder leuke dingen van de Nederlandse maatschappij op. En wanneer dan de minder leuke zaken zwaarder wegen dan de goede zaken, tja dan zie je mensen vertrekken.

We lezen de laatste tijd veel over Nederlanders die het Nederlandse beu zijn en emigreren. Ieder om zijn/haar eigen redenen, maar veelal herkenbaar voor ons. Wij zijn natuurlijk niet geëmigreerd maar zo een (tijdelijk) afscheid van Nederland doet wonderen. Eigenlijk zouden meer mensen een sabbatical moeten nemen door Nederland voor een paar maanden te verlaten. Je leert er echt heel veel van. Je ontdekt wat je belangrijk vind, dat zekerheid helemaal niet bestaat. Zekerheid is een illusie die je duur betaald. Je leert dat een grotere flatscreen de film niet mooier maakt. Je hebt niet perse een grote auto nodig om je te kunnen verplaatsen. Een oude scooter is ook prima en veel leuker.

Zelfs wanneer je dan weer terug zou keren naar Nederland ben je voor altijd veranderd. Dat geldt inmiddels zeker voor ons. Zoals we weggingen zo komen we niet meer terug. Die mensen bestaan niet meer, “everything is impermanent” .
Het is hier zeker geen walhalla, ook hier zijn natuurlijk minder leuke zaken. Maar voorlopig wegen die niet zwaar en genieten we nog volop van ons verblijf hier.

Moesson

Hier in Zuidoost Azië slaat de moesson inmiddels hard toe. Ook Penang eiland en de west kust van Maleisië worden niet gespaard. In de westelijke provincies, Kedah, Penang en Selangor zijn diverse overstromingen geweest.

Ook hier in George Town hebben de straten even blank gestaan. Er zijn 2 slachtoffers gevallen doordat een grote boom tijdens een hevige storm op hun auto terecht is gekomen. Was de regering in Augustus nog van plan de wolken chemisch te verzadigen omdat er een dreigend water te kort ontstond.

Dan is dat inmiddels door de natuur zelf achterhaald. Er is nu meer dan voldoende zoet water aanwezig in de bekkens.
Het is zeker niet zo erg als in Thailand, Vietnam en het zuiden van China. Waar duizenden huizen zijn beschadig, inmiddels meer dan honderd slachtoffers zijn gevallen en de olifanten tot hun schouder in het water staan. Steden zijn inmiddels al 2 of drie keer schoongemaakt. Aardverschuivingen sluiten wegen naar dorpen in de bergen af. Het toerisme in Thailand krijgt op het ogenblik klappen te verwerken, veel toeristen cancelen hun vakantie en trekken ergens anders heen.

Stilte op Penang.

Het is erg stil geworden op Penang. Hoewel toerisme op Penang booming is en men voor volgend seizoen een enorme groei verwacht, is het nu overal stil. In de foodcourts zie je weinig toeristen. Stranden zijn doordeweeks praktisch verlaten. Veel warungs zijn gesloten of alleen in het weekend open. De “westerlingen” die hier langer verblijven of hier wonen vallen nu op. We beginnen ze te herkennen. Er zijn nog wel Maleisiërs uit de grote steden die juist nu Penang bezoeken. Maar verder rust en stilte.

Vanuit onze woonkamer zien we de buien al van ver over zee aankomen. In de avond zien we de bliksem de zee doen oplichten. En het gedonder komt rommelend onze kant op. Wanneer het overdag slecht weer is zitten we in onze appartement. Maar zodra het een beetje knap weer is lopen we naar het zwembad hier op het terrein. Toch snel even wat vitamine D tanken en wat bewegen in het zwembad. Bij het zwembad zie je dan dezelfde mensen ook weer te voorschijn komen. Even dompelen, roddelen, laatste nieuwtjes uitwisselen en natuurlijk wat zonnen. Dan is de dag weer gevuld en kunnen we ons weer terug trekken in het heerlijke appartement. Met een prachtig uitzicht op de aanrollende donkere wolken met regenbuien en onweer. Met de balkon deuren wagenwijd open luisteren naar de regen.
Om stil van te worden toch?

Hieronder de fotoalbum van september.

Geef een reactie